OPKO: Rozdział 5 [1/3]

ROZDZIAŁ 5, CZĘŚĆ 1/3

05.11.1987, FREDDY FAZBEAR’S PIZZA V.2

- Podaj mi klucz francuski! – Poprosił wysoki blondyn.

- Daj mi chwilę! – Odpowiedział mu Fritz Smith i zaczął przeszukiwać torbę.

- Musimy wzmocnić ich systemy obronne. Jeśli coś się stanie na przyjęciu za tydzień to pizzeria upadnie. To nasza jedyna nadzieja. – Powiedział blondyn

- Jeremy, Jeremy. Na pewno dadzą sobie radę! Mają te skanery, zaawansowany GPS i połączenie z policyjną bazą danych. Poradzą sobie! – Odparł pozytywnie Fritz. W głębi duszy jednak sam miał obawy.

- Może masz rację... – Jeremy nadal nie był pewny czy to wystarczy.

- Dobra. To wiesz co? Ja podkręcę im A.I. i zostanę tu na noc. Sprawdzę jak sobie radzą w wyszukiwaniu przestępców! – Powiedział Fritz

- Ale zarząd nie pozwala majstrować przy ich Sztucznej Inteligencji.

- Zarząd nie zauważy! Co może pójść nie tak!

- Wiesz, że one atakują tylko ludzi z przestępczej bazy danych, prawda?

- Zaraz da się to zmienić! – Powiedział Fritz odkręcając klatkę piersiową Toy Bonniego.

- To się źle skończy. Mówię ci to. – Odparł zrezygnowany Jeremy i opuścił pomieszczenie.

Fritz uśmiechnął się. Wszystko będzie dobrze. Musi być dobrze.

12:00. 6.11.1987

Uśmiech pozostał na jego twarzy do czasu aż usiadł na krześle a wszystkie światła zgasły. Wszystkie poza biurową lampką stojącą tuż obok niego. Ustawił system tak, by A.I. animatroników zmieniało się losowo każdej nocy. Oczywiście wyłączy to jak tylko skończy wartę. Odpalił stojącego na biurku laptopa i sprawdził aktualne A.I. animatroników. Jego pech. A.I. ustawione na 10. Jeśli wyjdzie stąd żywy, to może określać siebie mianem najfartowniejszego człowieka na świecie. Odpalił system kamer i wcisnął na przycisk podpisany „CAM 09” i jego oczom ukazała się scena. Stały na niej 3 animatroniki. Firma nazwała ich Bonnie, Chica i Freddy. Nagle widok z kamery ustąpił miejsca czarnemu ekranowi i napisowi „Signal Error”. Po chwili odzyskał widok, lecz coś na scenie uległo zmianie. Teraz animatroniki wpatrywały się we Fritza, a z ich oczu bił czerwony blask. To oznaczało jedno. Uruchomiły GPS. Szukają go. Na ekranie znów zrobiło się czarno, a gdy chłopak odzyskał wizję scena była pusta. Zamknął laptopa i zaświecił latarką w korytarz. I wtedy go zobaczył. Ledwo poskładany animatronik imitujący lisa zmierzał do niego korytarzem. The Mangle. Szybko sprawdził godzinę na zegarze cyfrowym w laptopie. 4 AM.

 Szło za łatwo. Zdecydowanie. Zapalił światło w wentylacji i jego oczom ukazał się niebieski królik. Chłopak z przerażeniem cofnął się na krześle i narzucił na głowę pustą głowę Freddyego. Zawsze działa. Jeśli zeskanują go jako animatronika, nie człowieka, to zostawią go w spokoju. Tak mu mówili przy rekrutacji. Zostawał już kilka razy na noc. Potrzebowali strażników od czasu TEGO incydentu. Biedne dzieci. Co gorsza, ciał nigdy nie odnaleziono. Ale Fritz nadal nie rozumiał jak do cholery 5 dzieci mogła po prostu wyparować? W sumie, Fritz sam nie wiedział czemu podał się pod takim nazwiskiem. Nie nazywał się bowiem Fritz, lecz Johnathan Smith. 

Zdał sobie sprawę, że królik opuścił szyb wentylacyjny. I nagle usłyszał tupot. Coś przyspieszało. Nabierało prędkości. I wtedy usłyszał to przeklęte „Hello”. A potem śmiech. Trwające 5 sekund nagranie dziecięcego śmiechu. Animatronik przypominający małego chłopca stał w rogu biura, a w ręce trzymał baterie. Baterie od latarki. John wiedział, co biegnie przez korytarz. Nie wierzył, że ten gruchot się ruszył. Jemu nie zmieniał A.I. Po chwili usłyszał zniekształcony dźwięk. Przypominał on krzyk, lecz przyspieszony i z obniżoną tonacją. Jednak wyraźnie usłyszał w nim 2 słowa:

IT’S ME